Ως ψυχολόγος που εργάζεται με παιδιά, εφήβους και ενήλικες , συχνά βλέπω πόσο πλούσιο και βαθύ είναι το μήνυμα που φέρνει ένα παιδί μέσα από τον τρόπο που μιλά, παίζει ή ακόμα και σιωπά. Η επικοινωνία των παιδιών δεν περιορίζεται μόνο στις λέξεις. Συχνά εκφράζονται μέσα από το βλέμμα, τη στάση του σώματος, την κίνηση, τον τόνο της φωνής ή το παιχνίδι τους.
Πολλές φορές, αυτά που δεν λέγονται με λόγια κρύβουν σημαντικές πληροφορίες για το πώς νιώθει και τι χρειάζεται ένα παιδί. Ένα ξαφνικό ξέσπασμα, η απομόνωση, οι συχνές ερωτήσεις ή ακόμα και η φανταστική ιστορία που αφηγείται μπορεί να είναι τρόποι να μας πουν κάτι για τους φόβους, τις ανησυχίες ή τις ανάγκες τους.
Το να ακούμε πραγματικά ένα παιδί σημαίνει να δίνουμε χώρο και χρόνο χωρίς βιασύνη ή κριτική. Να προσπαθούμε να καταλάβουμε όχι μόνο τι λέει, αλλά και τι προσπαθεί να εκφράσει πίσω από τις λέξεις ή τις πράξεις. Αυτό απαιτεί προσοχή, υπομονή και διάθεση να μπούμε για λίγο στον κόσμο του.
Η κατανόηση αυτής της επικοινωνίας χτίζει εμπιστοσύνη και βοηθά το παιδί να νιώσει ότι είναι ασφαλές να μιλά για όσα το απασχολούν. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, το παιδί μαθαίνει να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και να τα εκφράζει με υγιή τρόπο.
Όταν τους δίνουμε χρόνο και χώρο, τα παιδιά μας ανοίγουν την πόρτα στον δικό τους κόσμο.