Ως ψυχολόγος και εκπαιδευόμενη ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια , συχνά βλέπω πώς οι πρώτες μας σχέσεις μέσα στην οικογένεια επηρεάζουν τον τρόπο που σχετιζόμαστε αργότερα στη ζωή. Από τα παιδικά μας χρόνια μαθαίνουμε, συνειδητά και ασυνείδητα, πώς να αγαπάμε, πώς να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και πώς να αντιμετωπίζουμε τις συγκρούσεις. Αυτές οι πρώιμες εμπειρίες δημιουργούν μοτίβα που πολλές φορές τα μεταφέρουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, σε άλλες σχέσεις μας όπως φιλικές, επαγγελματικές ή ερωτικές.
Μερικές φορές αυτά τα μοτίβα είναι βοηθητικά. Άλλες φορές όμως μπορεί να μας δυσκολεύουν. Για παράδειγμα, αν μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου η αποστασιοποίηση ήταν ο τρόπος αντιμετώπισης των συγκρούσεων, μπορεί αργότερα να αποφεύγουμε και εμείς τις ανοιχτές συζητήσεις, ακόμη κι όταν αυτό μας στερεί την ουσιαστική επικοινωνία.
Στην ψυχοθεραπεία δουλεύουμε για να αναγνωρίσουμε αυτά τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Συχνά, μέσα στη θεραπευτική σχέση εμφανίζονται στοιχεία από τον τρόπο που σχετιζόμαστε και αλλού. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να τα παρατηρήσουμε και να τα κατανοήσουμε σε βάθος.
Η αναγνώριση και η κατανόηση αυτών των μοτίβων δεν είναι απλώς μια διανοητική άσκηση αλλά μια διαδικασία που μπορεί να φέρει πραγματική αλλαγή. Όταν αρχίζουμε να βλέπουμε πώς το παρελθόν επηρεάζει το παρόν, αποκτούμε περισσότερη ελευθερία να δημιουργήσουμε σχέσεις που ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας ανάγκες.